Wednesday, September 27, 2006

เรื่องเล่าจากหญิงชรา

>เรื่องเล่าจากหญิงชรา>>วันแรกที่พวกเราเริ่มการเรียนในมหาวิทยาลัยนั้น>อาจารย์ของเราได้เข้ามาแนะนำตัว>และบอกให้พวกเราทำความรู้จักกับคนอื่นๆ ที่เราไม่รู้จักมาก่อน>ผมยืนขึ้นแล้วมองไปรอบๆ และมีมือๆ หนึ่ง เอื้อมมาจับบ่าของผม >ผมหันไปพบกับหญิงชราร่างเล็ก ผิวหนังเหี่ยวย่น >ที่ส่งรอยยิ้มอันเป็นประกายมาให้ผม>รอยยิ้มนั้นทำให้เธอดูสดใสอย่างยิ่ง>>หญิงชราคนนั้นกล่าวขึ้นว่า>"สวัสดี รูปหล่อ ฉันชื่อโรส อายุแปดสิบเจ็ดแล้ว มาให้ฉันกอดสักทีสิ" >>ผมหัวเราะกับท่าทางของเธอ และตอบอย่างร่าเริงว่า>"แน่นอน ได้สิครับ " แล้วเธอก็กอดผมอย่างแรง ผมถามเธอว่า>"ทำไมคุณถึงมาเรียนมหาวิทยาลัย เอาตอนที่อายุน้อยและไร้เดียงสาอย่างนี้ละ.. " >>เธอตอบด้วยเสียงปนหัวเราะว่า "ฉันมาหาสามีรวยๆ ที่ฉันจะได้แต่งงานด้วย >แล้วมีลูกสักสองสามคน... ">ผมขัดจังหวะเธอ โดยถามว่า "ไม่เอาครับ.. ถามจริงๆ>" ผมสงสัยจริงๆ ว่า อะไรทำให้เธอมาเรียนที่นี่ตอนที่อายุขนาดนี้ และเธอตอบว่า >"ฉันฝันมานานแล้ว ว่าฉันจะได้ปริญญา และตอนนี้ >ฉันก็กำลังจะได้ปริญญาที่ฉันฝัน">หลังเลิกเรียนวิชานั้น เราเดินไปที่อาคารสโมสรนักศึกษาด้วยกัน >และนั่งกินชอคโกแลตปั่นด้วยกัน เรากลายเป็นเพื่อนกันในทันที >ตลอดสามเดือนหลังจากนั้น เราจะออกจากชั้นเรียนพร้อมกัน >และจะไปนั่งคุยกันไม่หยุด ผมนั้นประหลาดใจเสมอเมื่อได้ฟัง "ยานเวลา" ลำนี้>แบ่งปันความรู้ และประสบการณ์ของเธอให้กับผม>>ตลอดปีนั้น โรสได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยของเรา >และเธอนั้นจะเป็นเพื่อนได้กับทุกคนในทุกที่ที่เธอไป เธอรักที่จะแต่งตัวดีๆ>และดื่มด่ำอยู่กับความสนใจ ที่นักศึกษาคนอื่นๆ มีให้กับเธอ >เธอได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่>เมื่อถึงตอนสิ้นสุดภาคการศึกษา >เราได้เชิญโรสให้มาพูดที่งานเลี้ยงของทีมฟุตบอลของเรา >ผมไม่เคยลืมเลยว่า เธอได้สอนอะไรให้กับเรา ... พิธีกรแนะนำตัวเธอ >และเธอก็เดินขึ้นมาที่แท่น>>ตอนที่เธอกำลังเตรียมตัวที่จะพูดตามที่เธอตั้งใจนั้น>>เธอทำการ์ดที่บันทึกเรื่องที่เธอจะพูดตกพื้น เธอทั้งอาย ทั้งประหม่า >แต่เธอโน้มตัวเข้าหาไมโครโฟนแล้วบอกว่า>"ขอโทษด้วยนะ ที่ฉันซุ่มซ่าม ฉันเลิกกินเบียร์มาตั้งนานแล้ว>แต่วิสกี้พวกนี้มันแรงจริงๆ... ฉันคงจะเอาบทของฉัน>มาเรียงใหม่ไม่ทันแล้วงั้นฉันก็คงได้แค่บอกเรื่องที่ฉันรู้ให้กับพวกคุณก็แล้วกัน" >>พวกเราทุกคนหัวเราะกันท้องคัดท้องแข็ง ตอนที่เธอเริ่มต้นว่า>"พวกเราทุกคนนั้น ไม่ได้หยุดเล่นเพราะเราแก่หรอก แต่เราแก่เพราะว่าเราหยุดเล่น>ที่จริงแล้วมีเคล็ดลับสู่การที่จะยังหนุ่มสาวอยู่เสมอมีความสุข >และประสบความสำเร็จอยู่ 4 ประการ>1) พวกคุณจะต้องหัวเราะ และมีเรื่องสนุกๆ ขำขันทุกวัน>2) พวกคุณจะต้องมีความฝัน เมื่อไรก็ตามที่คุณสูญเสีย ความฝันของคุณไป คุณจะตาย >มีคนมากมายที่ยังเดินไป เดินมาอยู่ทั้งๆ >ที่ตายไปแล้วและไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตายไปแล้ว..>3) การที่คุณ "แก่ขึ้น" กับ "เติบโตขึ้น" นั้นมันต่างกันมาก ถ้าคุณอายุสิบเก้า >แล้วนอนอยู่บนเตียงเฉยๆ ปีหนึ่ง>และไม่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย >ตลอดทั้งปี คุณก็จะอายุยี่สิบ>ถ้าฉันอายุแปดสิบเจ็ด แล้วนอนเฉยๆ ไม่ทำอะไรเลยตลอดทั้งปี ฉันก็จะอายุ>แปดสิบแปด ทุกๆ คนนั้นจะแก่ขึ้น ทั้งนั้น>ไม่จำเป็นต้องอาศัยความสามารถอะไรเลย>ประเด็นของการ เติบโตขึ้น นั้นอยู่ที่การแสวงหาโอกาสในการเปลี่ยนแปลง >4) อย่าทิ้งอะไรไว้ให้เสียใจภายหลัง คนสูงอายุส่วนใหญ่นั้น >ไม่เสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไปแล้ว แต่มักจะเสียใจกับสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ>คนที่กลัวความตายนั้น มีแต่คนที่ยังมีสิ่งทีต้องเสียใจค้างอยู่ "> >เธอจบการพูดของ เธอด้วยการร้องเพลง "The Rose" อย่างกล้าหาญ>และเธอได้แนะให้พวกเราทุกคนศึกษาเนื้อร้องของเพลงนั้นและเอาความหมายเหล่านั้นมา >ใช้กับชีวิตประจำวันของพวกเรา>>เมื่อสิ้นปีการศึกษานั้น โรสได้รับปริญญาที่เธอได้เริ่มฝันไว้เมื่อนานมาแล้ว >>หนึ่งสัปดาห์หลังจบการศึกษา โรสจากไปอย่างสงบ>เธอนอนหลับไปและไม่ตื่นขึ้นอีกเลย>>นักศึกษากว่าสองพันคนไปร่วมพิธีศพของเธอ เพื่อแสดงความเคารพ >ต่อหญิงชราผู้วิเศษ>>ผู้ได้สอนให้พวกเขาได้รู้ >ด้วยการทำให้เห็นเป็นตัวอย่างว่า ....... ไม่มีคำว่าสายเกินไป >ที่จะเป็นทุกสิ่งที่คุณสามารถเป็นได้>>เมื่อคุณอ่านเรื่องนี้จบลง กรุณาส่ง >คำแนะนำอันดีเยี่ยมนี้ต่อให้กับเพื่อนและครอบครัวของคุณ พวกเขาคงจะชอบมัน >>เรื่องราวเหล่านี้ส่งต่อกันมาเพื่อระลึกถึงหญิงชราที่ชื่อ โรส>>จงจำไว้ว่า>>"การแก่ขึ้นนั้น เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้>แต่การเติบโตขึ้นนั้นเป็นสิ่งที่เราเลือกได้>เราอยู่ได้ด้วยสิ่งที่เราได้รับ แต่เราจะมีชีวิตอยู่เพราะสิ่งที่เราให้ไป"

"THINK OF ANYTHING, THINK OF BKK7"

Monday, September 25, 2006

Hello World!!!

Hello.

"THINK OF ANYTHING, THINK OF BKK7"



Free Blog Advertising

Cartoon

www.reverendfun.com